Κάποτε ένα κοριτσάκι είχε σταθεί πάνω από πολλά κομμάτια παζλ, του ίδιου παζλ. Ήταν μικρούλα και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν ταίριαζαν όλα τα κομμάτια μεταξύ τους. Απελπισμένη όπως ήταν, αποφάσισε και πήρε το ψαλίδι να φέρει στα μέτρα της τα κομματάκια. Τότε ο μπαμπάς της πετάχτηκε από τον καναπέ και της είπε:
"Αγάπη μου, τι κάνεις εκεί; Τα κομμάτια δεν τα αλλάζουμε. Προσπαθούμε να τα ταιριάξουμε. Εάν δυσκολεύεσαι ξεκίνα με ένα μικρότερο παζλ."
Το κοριτσάκι γύρισε το κεφάλι του και τον κοίταξε σκεπτική. Κάποια στιγμή τον αντι-ρώτησε: "Τότε εσείς οι μεγάλοι γιατί προσπαθείτε να αλλάξετε τους άλλους ανθρώπους;"
Είχε άραγε δίκιο το κοριτσάκι; Εμείς οι... "μεγάλοι" προσπαθούμε να αλλάξουμε τους γύρω μας; Μάλλον ναι... Φαίνεται πως μας είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε τη φύση των ανθρώπων. Πόσο αδιανόητα μας φαίνονται τα -θέλω- των άλλων που δεν συμβαδίζουν με τα δικά μας; Δεν έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να θέλει να επηρεάσει κάποιον, με στόχο να τον κάνετε πιο... επιθυμητό στα γούστα σας;
Γιατί μας είναι τόσο μακρινό το σενάριο να αντέχουμε τους άλλους σημαντικούς ανθρώπους για εμάς με τις παραξενιές, τα αλατόμητα και τη διαφορετικότητά τους; Γιατί, για παράδειγμα, η σύντροφός μου να βιώνει τόσο διαφορετικά τον έρωτα από εμένα; Γιατί οι φίλοι μου να μην βλέπουν πως οι ανασφάλειές μου, είναι το όπλο μου στη ζωή; Πόσο αδιανόητο είναι στο παιδί μου να καταλάβει επιτέλους πως στο δρόμο δεν τρέχουμε, δεν φωνάζουμε, δεν τραγουδάμε και δεν κλαίμε;
Είναι αρκετά δύσκολο... Κι έτσι ξεκινά ένα παιχνίδι σαν το παζλ που ενώ θέλεις να το τελειοποιήσεις, μπαίνεις στον πειρασμό να κουτσουρέψεις τα κομμάτια του για να το φτιάξεις πιο εύκολα. Θα είναι όμως το ίδιο όμορφο το αποτέλεσμα, με την εικόνα που θα έφτιαχνες εάν κατέβαλες λίγη παραπάνω προσπάθεια να βρεις τα κατάλληλα κομμάτια και τη σωστή τους θέση; Κι αν δεν πετσοκόψεις τα κομμάτια, απλά θα τα ταιριάξεις λανθασμένα και θα πεις ψέματα στον εαυτό σου πως σου αρέσει.
Άλλοτε δηλαδή θέλουμε να διαβρώσουμε τους άλλους κι άλλοτε διαβρώνουμε εμάς τους ίδιους για να αρέσουμε στους άλλους. Δημιουργούμε πλαίσια και τριπάκια για να μπορούμε να κρύψουμε το διαφορετικό, το μοναδικό και την προσωπικότητα. Ψάχνουμε το τέλειο ζευγάρωμα, τη στιγμή που εμείς μόνο τέλειοι δεν είμαστε. Κι αυτό είναι το ωραίο, να μπορούν δύο άνθρωποι με χιλιάδες ελαττώματα, να βρουν τις κοινές τους γραμμές και να βαδίσουν πάνω σε αυτές σαν ένα.
Ίσως χρειάζεται να κοιταζόμαστε πιο συχνά στον καθρέπτη και να μας φωνάζουμε πως μας αγαπάμε! Μην παραλείποντας όμως το γεγονός πως το ίδιο κάνουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω και δεν δικαιούμαστε να τους αλλάξουμε. Απλά να θελήσουμε να δούμε τις αληθινές κι όμορφες πλευρές τους κι εάν ταιριάζουμε, ας φτιάξουμε το μίγμα μας. Εάν πάλι όχι, έχει ο Θεός. Γι' αυτό είμαστε και τόσοι πολλοί πια... για να έχουμε επιλογές.
Και για να αποφύγουμε τις παρανοήσεις, σίγουρα τα άτομα αλληλοεπηρεάζονται, δεν το κάνουν όμως με πρόθεση! Όπως με τα κομμάτια στο παζλ, το καθένα είναι αυτόνομο και μοναδικό, μονάχα όταν ενωθούν παύεις να βλέπεις τις γραμμές που τα χωρίζουν.
Εν κατακλείδι, ποιός μας έδωσε το δικαίωμα να αλλοιώνουμε τις προσωπικότητες και να ταυτίζουμε τους πάντες και τα πάντα με τους εαυτούς μας. Ας αναθεωρήσουμε λοιπόν, τι είναι αυτό που αξίζει πραγματικά... Ένα καλογυαλισμένο ψέμα ή ένα ακατέργαστο διαμάντι;
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ
ΛΑΡΙΣΑ 25/5/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου